Nieuwsbericht

De paardenbijter is een grote libel van de familie van de glazenmakers. Ze zijn de komende maanden volop aan te treffen. Ze zitten regelmatig, soms in groepen bij elkaar, langs bosrandjes en op andere beschutte warme plekken. Daar jagen ze op vliegen, muggen en andere insecten. De afschrikwekkende naam paardenbijter hebben ze te danken aan hun jachtmethode. Niet dat ze paarden bejagen, maar wel de dazen en vliegen die rondom de paarden aanwezig zijn. Van afstand lijkt het dan alsof het paard wordt aangevallen. Het tegendeel is waar: paarden houden van paardenbijters!

De vrouwtjes zetten hun eitjes af op of onder het wateroppervlak, op allerlei plantaardig materiaal: half verrotte wortels en bladeren, maar ook op levende planten. De eitjes komen pas na de winter uit en de larven leven in het water van allerlei dierlijk materiaal en zelfs elkaar, want de larven zijn kannibalistisch als het zo uitkomt. Nadat de larven volgroeit zijn kruipen ze langs een waterplantenstengel omhoog, het water uit. Vervolgens barst het huidje open en komt de kant en klare paardenbijter tevoorschijn. Dat uitsluipen gebeurt vanaf half juli, maar de meeste zullen pas in augustus en september libel worden.
Vooral ’s avonds zijn groepjes jagende paardenbijters te zien, op enige meters hoogte heen en weer vliegend langs bomen, tot ver weg van het water. Doordat ze trillend met achterlijf en vleugels hun lichaam kunnen opwarmen, kunnen ze zowel voor zonsopkomst als na zonsondergang actief zijn. Nu zijn het nog onze ‘autochtone’ paardenbijters, maar over een aantal weken worden deze aangevuld met ‘allochtonen’ uit Midden-Europa. Ze kunnen enorme afstanden afleggen en van de ene op de andere dag opeens massaal aanwezig zijn.

Tekst en foto: Kars Veling