Nieuwsbericht

Dagelijks lopen de medewerkers in en uit het kantoorpand van De Vlinderstichting in Wageningen. Steeds passeren ze daar de tuin, waarin naast Buddleja ook sleedoorn staat. De afgelopen 10 jaar hebben ze nog nooit een sleedoornpage gezien, maar de vondst deze week van eitjes bewijst dat er wel degelijk vlinders hebben gevlogen.

Het is geen schande dat de vlinderaars die sleedoornpages hebben gemist, want het gaat om een notoir verborgen levende vlinder. De mannetjes bivakkeren hoog in een boom die vlakbij de sleedoorn staat. Ze verzamelen zich rond deze zogenaamde mastertree, om daar de vrouwtjes op te wachten. De vrouwtjes vliegen, zodra ze paringsbereid zijn, naar die boom toe en vinden zo snel en effectief een partner. Na de paring gaan ze op zoek naar voedsel, maar ook dan zijn ze lang niet altijd opvallend. Als er voldoende luizenmelk op de bladeren zit (dat is een zoete afscheiding van bladluizen), dan blijven ze gewoon hoog in de boom. Alleen als daar voedselgebrek is kunnen we ze op andere planten vinden. Guldenroede en koninginnenkruid zijn dan favoriet.

De manier om de soort dan ook vast te stellen is niet op zoek gaan naar de vlinders, maar is om in de winter eitjes te gaan zoeken. Deze eitjes, wit en halfrond, zijn, met een beetje oefening, goed te vinden. Zo bleken er in de Vlinderstichtingtuin in ieder geval drie eitjes aanwezig te zijn.