Nieuwsbericht

Het staartblauwtje komt voor in een groot deel van Midden-Europa en is een mobiele vlinder die nogal eens over flinke afstanden zwerft. Het is een vrij makkelijke soort die niet heel hoge eisen stelt aan zijn leefgebied. De opmars van het staartblauwtje hangt zeker samen met klimaatopwarming, maar ook met een natuurvriendelijker beheer van bermen en groenstroken en natuurontwikkeling, waardoor er een groter aanbod is van bloemrijke graslanden met een wat ruderaal karakter. De waardplanten, waarop de rupsen zijn gespecialiseerd, zijn diverse vlinderbloemigen waaronder rolklaver, maar ook rode klaver en die komt ook veel voor in natuurontwikkelingsgebieden. Wat betreft het gewenste beheer is het gefaseerd maaien van plekken met rode klaver en moerasrolklaver aan te bevelen. Ook extensief begrazen kan in het leefgebied van het staartblauwtje prima, als er maar een continu aanbod is van nectar- en waardplanten. Helemaal geen beheer is zeker niet goed, want dan verruigt het leefgebied snel en wordt het ongeschikt.

Uit 2020 zijn er meldingen van staartblauwtjes uit meer dan honderd kilometerhokken. Vrijwel alle vindplaatsen liggen in het oosten van het land, de meeste in Limburg, maar ook in Noord-Brabant en Gelderland is de soort gezien. Op veel plekken is ook waargenomen dat er eitjes zijn afgezet en is dus voortplanting vastgesteld. Het staartblauwtje vliegt in twee of drie generaties van april tot in oktober en kan zich daardoor vrij snel uitbreiden. Het staartblauwtje is, behalve aan het staartje, dat snel afbreekt en dan dus niet meer aanwezig is, goed te herkennen aan de twee oranje vlekken op de onderkant van de achtervleugel. Het erop lijkende icarusblauwtje heeft veel meer oranje op de onderzijde. Bij oude staartblauwtjes is het oranje soms bijna onzichtbaar en dan heeft de vlinder wel wat weg van een boomblauwtje. Probeer, als u er over een poosje een tegenkomt, een foto te maken. Zelfs een klein en niet helemaal scherp plaatje zal voldoende zijn voor determinatie.