Nieuwsbericht

Half juni werd in Zuid-Limburg een spectaculaire ontdekking gedaan; er werd een rode vuurvlinder gezien. De rode vuurvlinder is al lange tijd verdwenen uit Nederland: in 1946 stierf de laatste populatie uit.

Tijdens een veldbezoek aan natuurgebieden in Zuid-Limburg zagen en fotografeerden medewerkers van ARK Natuurontwikkeling half juni een opvallende vuurrode vlinder. Het bleek om de uitgestorven rode vuurvlinder te gaan. Of de nu waargenomen rode vuurvlinder een zwerver is of dat de soort zich weer gaat vestigen, moet nog blijken.

De nieuwe natuurgebieden van ARK Natuurontwikkeling in Zuid-Limburg zijn in ieder geval klaar voor een nieuwe vestiging. Rode vuurvlinders voelen zich het best thuis in bloemrijke beekdalgraslanden. De waardplanten, waar de rupsen op zijn gespecialiseerd, zijn veldzuring en diverse andere zuringsoorten. In het buitenland eten de rupsen ook van adderwortel. De soort verdween uit ons land doordat veel van de leefgebieden door intensivering van de landbouw, ruilverkaveling en beekkanalisaties ongeschikt werden. In beekdalgraslanden die extensief worden beheerd, bijvoorbeeld door begrazing, zou de soort zich weer moeten kunnen vestigen.

In het Drielandenpark in de gemeenten Vaals en Gulpen-Wittem werkt ARK aan gebiedsontwikkeling. Hierbij wordt onder andere nieuwe natuur ontwikkeld. In de nieuwe natuurgebieden is drainage verwijderd zodat bronnen en beekjes weer aan de oppervlakte komen. Schotse hooglanders begrazen de gebieden het hele jaar door waardoor natte beekdalen met een weelde aan bloemen ontstaan, waaronder veldzuring en andere zuringsoorten. Deze beekdalen lijken dus weer geschikt voor de terugkeer van de rode vuurvlinder en een groot aantal andere bijzondere planten en dieren. In het nabijgelegen buitenland komt de rode vuurvlinder nog in grote aantallen voor. Zo zijn er populaties bekend van vlak over de grens in België en Duitsland. Wie zelf rode vuurvlinders wil zien kan dan ook het beste een paar kilometer de grens oversteken en op zoek gaan naar natte beekdalen.

Tekst: Kars Veling, De Vlinderstichting en Twan Teunissen, ARK Natuurontwikkeling